در رویکرد رفتاری، چون و چرای یک رفتار مورد نظر نیست بلکه چگونگی رفتار است که مورد توجه روانشناس قرار می گیرد. غذا خوردن، ورزش کردن، دوچرخه سواری، خندیدن، گریه کردن و این ها را می توان در رویکرد رفتاری مورد بررسی قرار داد اما اینکه چرا انسان غذا می خورد یا چرا دوچرخه سواری می کند مورد توجه نمی باشد. این مثال تفاوت بین چون و چرای رفتاری و چگونگی رفتارها را به خوبی نشان می دهد.
طبق رویکرد رفتاری یا همان رفتار گرایی تمام رفتارهای ما اکتسابی است چرا که انسان ها و سایر موجودات در هنگام تولد شبیه یک جعبه توخالی یا لوح سفیدی هستند و به غیر از یک سری کارهای غریزی، نمی توانند رفتار مشخصی را از خود بروز دهند.
می توانید این مطلب مرتبط را هم نگاه کنید:
تجربه و تعامل با محیط، عواملی هستند که رفتار و شخصیت ما را می سازند. آنچه که در رویکرد رفتاری حائز اهمیت است همان رفتار قابل مشاهده می باشد و نیازی نیست تا به ماورای رفتارها برویم. هدف این رویکرد حذف رفتارهای ناسازگارانه و جایگزین کردن رفتارهای مطلوب است. پس خوراند این رویکرد زیستی/ تکنیکی است چرا که برای مهار پاسخ های خودکار جسمانی بکار می رود که معمولا تحت کنترل و اراده فرد نیستند. رویکرد رفتاری نوعی رویکرد جبرگرایانه است چرا که رفتار موجودات را صرفا ناشی از عوامل محیطی دانسته و نقش عوامل درونی مثل انگیزه، ادراک، تفکر و قدرت تصمیم گیری را بیش از حد ممکن ناچیز دانسته است.
