خطر مرگ زودرس در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی دو برابر می شود.
حدود 1 درصد از جمعیت مبتلا به اختلال دوقطبی هستند.
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی 7 برابر بیشتر از افراد عادی در معرض خطر مرگ ناشی از علل غیرطبیعی هستند.
همچنین احتمال مرگ زودرس آن ها به دلایل طبیعی بیشتر است.
اختلال دوقطبی یک بیماری روانی جدی است که با دوره های شیدایی و معمولاً دوره های افسردگی مشخص می شود. علائم شامل نوسانات شدید در خلق و خو، شناخت، انرژی و سطح فعالیت است.
تخمین زده می شود که حدود یک درصد از جمعیت از اختلال دوقطبی رنج می برند و این بیماری با اختلال در روابط، شغل و عملکرد روزمره همراه است. علاوه بر این، اختلال دوقطبی به طور فزاینده ای با مرگ زودرس مرتبط است.
این مرگ و میر زودرس چقدر است و علت آن چیست؟ این سؤالات در تحلیل اخیر منتشر شده توسط Tais Boeira Biazus و همکارانش در مجله Molecular Psychiatry بررسی شده است.
Biazus و همکارانش یک بررسی منظم و تجزیه و تحلیل متا از تحقیقات قبلاً منتشر شده در مورد مرگ و میر در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی در مقایسه با جمعیت کنترل مناسب انجام دادند. آنها با استفاده از معیارهای کیفیت خاص، داده های 57 مطالعه منحصر به فرد را که شامل 678353 فرد مبتلا به اختلال دوقطبی بود، ترکیب کردند. افراد در این مطالعات از 16 کشور مختلف، عمدتا در اروپای غربی، ایالات متحده و آسیا آمده بودند.
به طور کلی، خطر نسبی مرگ برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی 2.02 بود، به این معنی که احتمال مرگ در افراد مبتلا به این اختلال در یک دوره زمانی معین دو برابر بیشتر از افراد بدون این اختلال بود.
تیم Biazus تجزیه و تحلیل های بیشتری را برای بررسی علل خاص مرگ انجام داد. آنها دریافتند که خطر نسبی مرگ ناشی از خودکشی و سایر علل غیرطبیعی (مانند تصادفات، مصرف بیش از حد و خشونت) به طور قابل توجهی افزایش یافته است. خطر نسبی خودکشی حدود 11.6 است، در حالی که خطر نسبی مرگ به دلایل غیر طبیعی حدود 7.3 است.
چرا اختلال دوقطبی خطر مرگ را افزایش می دهد؟
اختلال دوقطبی می‌تواند از نظر روان‌شناختی ویران‌کننده باشد، و افراد را وادار کند که جان خود را بگیرند یا به گونه‌ای عمل کنند که خطر مرگ ناشی از علل غیرطبیعی را افزایش دهد. خطر خودکشی در زنان مبتلا به اختلال دوقطبی 20 درصد بیشتر از مردان مبتلا به این اختلال است. این در تضاد با تفاوت نرخ خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی است که این میزان در مردان بسیار بیشتر از زنان است.
اگرچه چشمگیر است ، مرگ و میر ناشی از خودکشی ها و سایر دلایل غیر طبیعی کاملاً افزایش 2 برابر در مرگ زودرس را به خود اختصاص نمی دهد. پس چه می کند؟
خطر مرگ زودرس افراد مبتلا به اختلال دوقطبی بر اثر بیماری های عفونی بیش از 4 برابر، بیماری های تنفسی بیش از 3 برابر، بیماری های قلبی عروقی 1.8 برابر و بیماری های عروق مغزی 1.6 برابر افزایش می یابد. در مقابل، خطر مرگ یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی بر اثر سرطان تقریباً با افراد کنترل برابر است. نویسندگان فرض می‌کنند که افزایش خطر مرگ‌های تنفسی ممکن است به میزان بالای مصرف دخانیات در جمعیت‌های مبتلا به اختلال دوقطبی مرتبط باشد. این احتمال وجود دارد که افزایش مرگ و میرهای قلبی عروقی، عروقی مغزی، عفونی و تنفسی چند عاملی باشد.
این به چه معناست برای درمان
این داده ها پیامدهای بالینی مهمی دارند. درمان افراد مبتلا به اختلال دوقطبی لزوماً شامل پرداختن به علائم خاص این بیماری است، اما باید شامل تشویق به تغییرات سبک زندگی سالم شامل رژیم غذایی، ورزش، ترک سیگار، اجتناب از مصرف مواد مخدر و الکل و همچنین مدیریت فشار خون و چاقی باشد. درمان‌های علامتی بهتر همراه با تأکید بر تغییر سبک زندگی ممکن است به کاهش مرگ و میر ناشی از علل غیرطبیعی و طبیعی کمک کند.با توجه به درمان های دارویی، بسیاری از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی با داروهای فعلی مانند لیتیوم، داروهای ضد تشنج تثبیت کننده خلق و خو و داروهای ضد روان پریشی به خوبی عمل می کنند. درمان های جدیدتری در حال بررسی هستند. امیدواریم درمان‌های مؤثرتر با عوارض جانبی کمتر، توانایی کمک به افراد مبتلا به این اختلال را افزایش دهد که عمر طولانی‌تری داشته باشند
